Herezja miłości tomy 1-3 – Czy demon może kochać? (+18)

Uwielbiam historie o demonach, niestety ciężko jest trafić na takie naprawdę dobre, tym bardziej jeżeli mówimy o pozycjach skupiających się na bliższych relacjach między ludźmi a tymi mrocznymi istotami. Z zainteresowaniem, ale także i pewnymi obawami sięgnęłam więc po mangę ,,Herezja miłości”. Jak się okazało czekała mnie naprawdę zmysłowa, a przy tym wyjątkowo sympatyczna lektura.

Osierocona Yoshino, którą od dnia narodzin prześladuje okropny pech w akcie desperacji przyzywa demona, okazuje się nim nikt inny jak słynny Belial. Między młodą dziewczyną a przyzwanym przedstawicielem Piekieł zostaje zawiązany pakt – Belial zostaje ,,opiekunem” Yoshino i obiecuje spełniać każde jej życzenie, pod warunkiem regularnego uiszczania przez dziewczynę odpowiedniej opłaty, a tym czego pożąda demon okazuje się być jej ciało…

Życie Yoshino u boku demona nie wydawałoby się takie złe, dziewczyna dorastała w wygodzie, nie musząc się o nic martwić, zaś sam Belial był nad wyraz troskliwym opiekunem, a zapłata w postaci pocałunku co najmniej raz w miesiącu wydaje się wręcz śmieszna za takie szczęście. Jednak wraz z dorastaniem dziewczyny zapłata z każdym dniem wzrasta, a sama Yoshino z jednej strony rozdarta jest między uczuciem jakie się w niej zrodziło, a pragnieniem szczęśliwego życia u boku męża i dzieci. A takiej przyszłości u boku demona oczekiwać nie może. Sam Belial zaś nie ukrywa iż nade wszystko pragnie posiąść nie tylko ciało jak i duszę dziewczyny. Jednak czy rzeczywiście tylko o to mu chodzi?

Ena Moriyama prowadzi czytelnika przez meandry uczuć obojga bohaterów, a tłem wydarzeń, mimo obecności nadprzyrodzonych istot jak anioły i demony, jest zwyczajne życie dojrzewającej dziewczyny. No może prawie zwyczajne, jeżeli weźmiemy pod uwagę ilość erotycznych doznań, ale do tego wrócimy za chwilę. Trzeba autorce oddać jedno, mimo iż historia nie jest jakoś szczególnie zaskakująca i zakończenie nikogo nie zdziwi, to czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Teraźniejsze wydarzenia, przeplatane są w umiejętny sposób ze wspomnieniami z przeszłości, pozwalające nam lepiej zrozumieć motywy bohaterów. Zaś same postacie, zarówno te główne jak i poboczne są bardzo dobrze napisane. Nie brak tu charyzmatycznych i zapadających w pamięć bohaterów czy interesujących wątków pobocznych wzbogacających historię Yoshino i Beliala.

Cała recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

POTRZEBA BLISKOŚCI

Zapewne hasło „erotyczne opowieści miłosne dla kobiet” kojarzy się Wam z tragicznymi gniotami pokroju „Pięćdziesięciu twarzy Greya” i innych literackich porażek tego typu. Dlatego też z tak wielkim trudem przychodzi mi nazywanie „Herezji miłości”. Jednakże z tym właśnie mamy tu do czynienia – romantycznym erotykiem, który jest jednak rzeczą naprawdę udaną. Nie śmieszącą swą infantylnością głupotką dla czytelniczek pozbawionych gustu i jakichkolwiek czytelniczych ambicji, a całkiem udaną, pełną emocji, choć prostą historią o uczuciach.

Gdy po śmierci rodziców, nie mogąca znieść codzienności, jaka ją spotkała, nastoletnia Yoshino zawarła pakt z demonem Belialem, nie wiedziała co z tego wyniknie. W zamian za spełnianie jej próśb, demon obcuje z jej duszą poprzez pocałunki i pieszczoty a wraz z osiągnięciem przez dziewczynę pełnoletności, coraz bardziej chce pozbawić ją cnoty. Z tym, że ich umowa na to nie pozwala, jeśli ta mu się nie odda sama, a Yoshino nie dość, że chce to zrobić z ukochanym, to dopiero po ślubie. Dlatego też Belial robi wszystko, byle zniszczyć uczucie, jakim obdarzył ją kolega – tym bardziej, że jako osoba związana paktem, dziewczyna nie ma szans na normalne życie, a co dopiero miłość. Pytanie tylko, co sam demon do niej czuje. Czasem jego zachowanie wydaje się wykraczać poza warunki umowy, a i Yoshino przyłapuje się na tym, że może czuć do demona coś więcej, zapominając czasami z jakim bytem ma do czynienia. Wkrótce w ich domu zjawiają się Szatan i Seere…

Jaki jest sposób na zrobienie dobrej opowieści erotycznej? Podstawa to nie robić historii erotycznej, a o erotyce – tak, jak np. Philip Roth czy John Irving. W ich powieściach mnóstwo jest seksu, jest on jedną z najważniejszych rzeczy, ale za każdym razem nie on jest celem, a metodą do powiedzenia czegoś więcej, zagłębienia ludzkiego umysłu i kondycji naszego świata. Identycznie jest też w powieściach Chucka Palahhniuka, który jednocześnie np. w „Pełni piękna” obśmiewa wszystkie stricte erotyczne książki, ich idiotyzm i poziom umysłowy odbiorcy, któremu podobają się dzieła pokroju „Pięćdziesięciu twarzy Greya”. Pytanie jednak czy można rozbić dobrą rzecz typowo erotyczno-romantyczną?

Tak, jeśli tej erotyki nie ma w nadmiarze, który przytłaczałby stronę emocjonalno-obyczajową. I akurat sceny namiętnych pieszczot nie dominują tu nad całą resztą, a wśród wątków pojawiających się na stronach „Herezji miłości” na szczególną uwagę zasługuje dramat zakochanego w głównej bohaterce chłopaka. Dręczenie go przez demona, jego popadanie w obłęd i ogarniająca go rozpacz nie tylko wypadają ciekawie, ale i przekonująco, dzięki czemu naprawdę angażują nasze emocje i potrafią przykuć uwagę.

Oczywiście na tym nie koniec, bo mamy tu fantastykę, nutę horroru, sporo humoru, a nawet urok. Bohaterowie, nawet jeśli nieszczególnie skomplikowani, są przekonujący i interesujący. Erotyka, tak ważna dla tej opowieści, też ma swoją siłę, jest jej sporo i została w pewnie sposób umotywowana. Do tego dochodzi znakomita szata graficzna, szczegółowa, realistyczna – także jeśli chodzi o nagość, choć szczegółów anatomicznych na poziomie hentaiów tutaj nie uświadczycie – i ma w sobie całkiem sporo mroku, który bardzo mi odpowiada.

W skrócie: miłośniczki ambitnych erotyków i dobrze umotywowanych psychologicznie obyczajowych mang o potrzebie miłości i bliskości, będą z „Herezji” zadowolone. Faceci też znajdą tu coś dla siebie, niemniej to właśnie kobiety będą bawiły się najlepiej. Im polecam z czystym sercem – warto sięgnąć po tę serię, a zapomnieć o takich porażkach, jak „Pięćdziesiąt twarzy Greya”.