Nowa sprawa

Sprawa krwawego mordercy z kanałów zostaje ostateczne rozwiązana. Kuroko jak zawsze spisała się na medal, zasługuje więc na chwilę należytego relaksu. Doskonale wiadomo, że po skończonej sprawie nie ma dla niej nic lepszego niż chwila sypialnianych przyjemności (oczywiście o ile nie dowie się o nich Chiyo). Należyta dawka rozrywki należy się również reszcie towarzystwa, dlatego dziewczyny nie mogę zmarnować okazji odwiedzenia Cyrku Buggshashi, który powraca do miasta po ponad dziesięcioletniej przerwie. Słonie, pokazy iluzjonistycznych sztuczek, podniebne akrobacje na trapezie i cała masa innych atrakcji, dzięki którym zarówno Hinako, jak i reszta bohaterek promieniej ze szczęścia. Nic jednak nie trwa wiecznie i szybko trzeba powrócić do smutnej, szarej i chwilami brutalnej rzeczywistości. Wszystko zaczyna się w momencie, kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach jeden pracowników cyrku rani poważanie swoją koleżankę, po czym kompletnie nie jest świadomy swojego czynu. Sprawa okazuje się o wiele głębsza i bardziej skomplikowana niż policja początkowo sądziła. Wszystko skazuje na to, że cyk jest w jakiś sposób powiązany z tajemniczymi wydarzeniami, w których uczestniczą zwykli ludzie pozbawienie całkowicie samoświadomości. Sprawcą może być przestępca skrywający się pod pseudonimem „Comedy Writer”, który działał już dekadę wcześniej, ale nagle zaprzestał swoich zbrodni. Czy Kuroko i reszta ferajny rozwikła zagadkę i ponownie ochroni miasto przed krwawymi konsekwencjami?

Seria od samego początku opiera się na stosunkowo prostym, ale świetnie tutaj dopracowanym schemacie. Pojawia się sprawia kryminalna, z którą policja nie może sobie zbytnio poradzić, wtedy na scenę wkracza była zabójczyni i jej towarzyszki, które przy wykorzystaniu dziesiątek niestandardowych metod „śledczych” pozbywają się problemu. Do tego wszystkiego dochodzi naprawdę spora dawka akcji, jeszcze większa specyficznego humoru i wyraźna nutka „pikanterii”. Nie ma co ukrywać, że tytuł kierowany jest raczej do męskiego odbiorcy, który liczy na prostą dynamiczną chwilę relaksu. Pod tymi względami tytuł nieprzerwanie od piętnastu tomów stoi na naprawdę przyzwoitym poziomie, dodatkowo w tle dostarczając bardziej zagadkowej treści fabularnej.


Jeśli jednak mam oceniać sam zaserwowany tutaj wątek kryminalny, szczególnie w porównaniu z wcześniejszymi sprawami, to prezentuje się on niestety dość przeciętnie. Nie znajdziemy tutaj widowiskowej akcji, która ustępuje miejsca licznym dialogom i powolnym prezentowaniu całego śledztwa. Na całe szczęście nie zabrakło pozostałych kluczowych elementów (humoru i pikanterii), chociaż i tak jest ich mniej niż zawsze. Pozostaje mieć nadzieje, że w kolejnej części śledztwo zdecydowanie bardziej się rozwinie i powróci na utarte dynamiczne tory.

Jeśli chodzi o oprawę graficzną, to jest ona dokładnie taka sama jak wcześniej, pod tym względem nic się nie zmienia. Nadal mamy do czynienia z mieszanką prostoty, humorystycznych kadrów z bardziej wyszukanymi i dokładniejszymi rysunkami. Całość jest urokliwa, klimatyczna i momentami odrobinę infantylna (w pozytywnym tego słowa znaczeniu).

Trudno już teraz wyrokować czy twórca postanowił coś pozmieniać w swoim dziele, czy nastąpiła tylko chwilowa „zadyszka”. Przekonać się o tym będzie można dopiero po pojawieniu się na rynku kilku kolejnych części. Na chwilę obecną seria jako całość nadal jedna stanowi bardzo ciekawy mangowy kąsek, którym powinien zainteresować się każdy miłośnik prostych, acz dynamicznych tytułów.

LUDZKA GĄSIENICA

Szalone dziewczyny powracają a wraz z nimi urok, zbrodnie, humor, brutalność, słodycz, lejąca się krew, człowiek bułka, lesbijskie pieszczoty… Długo by wymieniać. Ważne jest tylko to, że zabawa jest jak zwykle przednia i zarówno miłośnicy horrorów, jak i thrillerów znajdą tu coś dla siebie. I to w solidnej ilości.

Do R’Lyeh po pięciu latach wraca Cyrk Buggshashi, a to oznacza… tak, tak – Hinako będzie chciała się tam wybrać i jak zwykle pojawią się kłopoty. Gdy zabawa trwa w najlepsze, dochodzi do tragedii. Miotacz noży zabija członkinię trupy i bynajmniej nie robi tego przypadkiem. Co jednak się stało? I dlaczego?
To oczywiście tylko jeden z problemów, którymi trzeba się zająć. W jednej z dzielnic miasta pojawia się bowiem balon reklamowy. Niby zwykła rzecz, ale do tego przywiązani zostali śmiejący się ludzie, tworząc coś na kształt ludzkiej gąsienicy unoszącej się ku niebu. Wszystko wskazuje na to, że po dekadzie powrócił tajemniczy przestępca „Comedy Winter”. Czym skończy się to szaleństwo? I co w ogóle się dzieje?

Kiedy po raz pierwszy sięgnąłem po „Murciélago”, nie byłem przekonany do tej serii. Krew, mrok, humor, yuri… Typowe męskie czytadło, czy to może mnie kupić? Kupiło. Postacią Hinako, klimatem, akcją zagadkami i… żonglowaniem schematami znanych filmów. „Piła”, „24 godziny”, „Szczęki”, filmy o zombie, wampirach… Teraz widać wpływy dziwnych horrorów rodem z mang Junjiego Itō, wykręconych thrillerów i mam wrażenie, że „Ludzkiej stonogi”, ale jeśli tak, to w naprawdę minimalnym stopniu.

Bo całość to po prostu typowe dla serii pomieszanie infantylnego uroku i słodyczy z dosadną brutalnością. Żaden tom serii jeszcze mnie nie zawiódł i piętnasty też oferuje dokładnie to, czego oczekiwałem. Zaciekawia tajemnicą, jest odpowiednio krwawy, humoru (oczywiście czarnego) także nie brakuje. Tempo akcji też jest konkretne, na nudę nie ma więc czasu, a całość potrafi momentami autentycznie oczarować.

Do tego Yoshimurakana nie żałuje nam pewnej dawki lesbijskiej erotyki. Nie jest to jakiś hentai, całość jest łagodna i delikatna, często też zabawna, jednak miłośnicy obfitych kobiecych kształtów i pieszczot między dziewczynami znajdą tu coś dla siebie. „Murciélago” na tym polu przypomina twór marzeń nastolatka z burzą hormonów i makabrycznym poczuciem humoru, ale taka właśnie miała być. Męska, lekko wulgarna, erotyczna i zabawna w niezbyt wyszukany sposób. Do tego uzupełniona o znakomitą szatę graficzną, robi duże wrażenie.

Reasumując: warto. Oczywiście jeśli lubicie mroczne, mocne serie podlane czarnym humorem i urokiem (Hinako!). Ja polecam gorąco.